Klaar voor de strijd

De N-VA heeft de samenstelling van de lijsten voor de federale verkiezingen van 13 juni zo goed als rimpelloos tot een goed einde gebracht. Nu begint het echte werk.

Zes lijsten voor de Kamer en één voor de Senaat klaarstomen is nooit een gemakkelijke oefening, zeker niet als de tijd beperkt is. De partijraad heeft alle lijsten bijna unaniem goedgekeurd. Het gaat niet alleen om de aanvoerders, maar om de volledige lijsten. Men kan nooit iedereen blij maken, want het aantal plaatsen is beperkt. De N-VA is er niettemin in geslaagd om op zeer korte termijn een goede mix te realiseren van mensen uit onze traditionele achterban en tegelijk ook enkele talentvolle nieuwkomers. Behalve één teleurstelling is deze lijstvorming rimpelloos verlopen.

Nu begint het ernstige werk op het terrein. We moeten de Vlamingen ervan overtuigen dat er een einde moet komen aan jarenlang immobilisme. Geen enkel land kan het zich permitteren het niet besturen blijvend te verlengen. We roepen niet alarm of chaos, want de mogelijkheden zijn er om de verandering te doen slagen. Zij die de mensen bang willen maken met allerlei verhalen over dreigende rampspoed, willen die noodzakelijke verandering toch nog tegenhouden. Burgers met verantwoordelijkheidszin trappen niet in de val van het status quo.

Wij doen ook niet mee aan de antipolitiek. We kunnen de teleurstelling voor het spektakel van de ‘onderhandelde mislukking’ over Brussel-Halle-Vilvoorde best begrijpen, maar het antwoord daarop moet positief zijn. We moeten zeker geloven in een werkbaar alternatief. Defaitisme is nooit de oplossing.

De N-VA zal er alles aan doen om dat alternatief kenbaar te maken. We willen dat niet doen door heel de politiek te verwensen en de schuld alleen maar te leggen bij de politici van vandaag. Wij gaan dus niet roepen tegen mensen. We moeten wel sleutelen aan instellingen die niet meer werken. Het Belgische model is een onontwarbaar kluwen geworden van grendels en drempels, van belangenconflicten en alarmbelprocedures. Het status quo werd voortdurend beveiligd met uitzonderingswetten en uitzonderingen op de uitzonderingen. Daarmee kon je op de duur alles blokkeren. En dat gebeurde ook. Een meerderheidsvoorstel kan je met gemak door gebruik van opeenvolgende belangenconflicten tegenhouden voor de hele duur van een legislatuur. En als dat middel opgebruikt is, kun je de alarmbel nog laten rinkelen. Daarna moet je weer van vooraf aan beginnen. Het niet-besturen in België werd op die manier een perpetuum mobile.

Iedereen moet nu zien dat dit zo niet verder kan. De N-VA wilde met een schone lei beginnen, tabula rasa maken, maar de gevestigde partijen wilden slechts een beperkt aantal artikelen van de grondwet voor herziening vatbaar verklaren. We zullen moeten werken met wat we in handen hebben.

Er kan nog steeds heel wat. Een Copernicaanse omwenteling is mogelijk. Een hervorming in de richting van een confederaal model kan, als Vlaanderen dat echt wil. Als andere partijen, die het confederalisme in hun statuten hebben ingeschreven, met ons mee willen, kunnen we onderhandelen om zoveel mogelijk bevoegdheden naar de staten Vlaanderen en Wallonië over te dragen en af te spreken wat we nog gemeenschappelijk willen doen. We vragen aan de andere Vlaamse partijen voor een keer Vlaams staatsmanschap te tonen in plaats van het eeuwige Belgische staatsmanschap.

Dat is de uitdaging waar we voor staan. Zeker geen gemakkelijke taak. De kansen voor het alternatief zullen groter zijn als de N-VA sterk genoeg staat. We mogen ons niet laten afschrikken door de paniekreacties van de gevestigde machten voor een N-VA die misschien wel ‘incontournable’ zou kunnen worden. In het zuiden des lands moet men ook eens beseffen dat het breken van de stilstand voor de Walen even voordelig zal zijn als voor de Vlamingen.